نقد و بررسی “آواتار: راه آب”

سیزده سال پس از معرفی پاندورا به مخاطبان، جیمز کامرون ما را به سفر برگشت در آواتار: راه آب می برد. یک منظره بصری خارق‌العاده که از جنبه روایی قابل مقایسه نیست – اگرچه، انصافاً، این یک میله بسیار عالی است. این دنباله مورد انتظار که در غوطه ور شدن در سرزمین های عجیب و غریب آن ماه دوردست و رنگ های زنده، کاملاً شیفته است، دارای اجراهای موشن کپچر و جلوه های ویژه پیشرفته بسیار برتر از بلاک باستر معمولی است. اما، در نمایش مبارزات یک خانواده ناوی برای پیشی گرفتن از یک اسکادران از سربازان تشنه به خون، حماسه گسترده کامرون گاهی اوقات تمرکز خود را از دست می دهد و منجر به تصویری خیره کننده می شود که بیشتر به عنوان یک تجربه درونی قانع کننده است تا یک داستان ظریف.

دیزنی The Way Of Water را در بریتانیا و ایالات متحده در ۱۶ دسامبر منتشر می کند، با این امید که به حجم عظیم آواتار نزدیک شود که با احتساب انتشار مجدد آن، ۲.۷ میلیارد دلار در سراسر جهان است. زوئی سالدانا، سام ورتینگتون و سیگورنی ویور، بازیگر اصلی فیلم تایتانیک، کیت وینسلت، به ستاره‌های اصلی این فیلم ملحق می‌شوند، اما خود فیلم جذابیت اصلی را به خود اختصاص می‌دهد – با تماشاگرانی که کنجکاو شده‌اند ببینند که آیا شومن برنده اسکار از خودش پیشی گرفته است یا خیر.

بیش از ۱۰ سال از وقایع آواتار می گذرد و در آن زمان جیک (ورثینگتون) و همسرش نیتیری (سالدانا) خانواده ای از جمله پسران نتیم (جمی فلترز) و لواک (بریتانیا دالتون) را تشکیل دادند و به فرزندی پذیرفتند. دختر کری (بافنده) که مادرش مرحوم دکتر گریس آگوستین (همچنین ویور) است. در شوک جیک، نژاد بشر به پاندورا، به رهبری کواریچ (استفان لانگ)، یک تفنگدار بی‌رحم که او را در پایان آواتار کشت، بازگشته است. اما اکنون کواریچ که دوباره در بدن آواتار متولد شده است، مصمم است انتقام بگیرد و جیک و خانواده‌اش را مجبور می‌کند تا به دنبال پناهگاهی با متکاینا، یک قبیله ناوی که در هماهنگی با آب زندگی می‌کنند، بروند.

جایی که آواتار در جنگل‌ها نقش بسته بود، راه آب به اقیانوس‌ها ادای احترام می‌کند، و ناوی‌ها بار دیگر تمدنی از نظر زیست‌محیطی آگاه‌تر را نشان می‌دهند که به جهان طبیعی احترام می‌گذارد – بر خلاف مهاجمان استعمارگر از زمین، که فقط طمع به پاندورا دارند. منابع طبیعی. اما کامرون، که در نوشتن فیلمنامه مشارکت داشت، به همان اندازه نگران بلوغ جیک است و در حال بررسی چگونگی پذیرفتن آداب و رسوم ناوی و پدر بودن این تفنگدار سابق است. جیک که خود را محافظ خانواده‌اش می‌بیند، با کواریچ و نیروهای مسلحش به چالش کشیده می‌شود، که هر چیزی را که در راهشان باشد می‌کشند تا به او برسند.

فن‌آوری تخصصی mo-cap که این بازیگران را به یک جنگجوی ناوی سبک و سر به فلک کشیده تبدیل می‌کند، در اجرای خود کاملاً بی‌نظیر است، تأثیر آن حتی از آواتار چشمگیرتر است، و حرکات شخصیت‌ها در طول سکانس‌های اکشن و بیان‌های ظریف در طول نمایش‌های صمیمی‌تر. لحظه ها بی عیب و نقص هستند The Way Of Water برای منتقدان به صورت سه بعدی نمایش داده شد، که دارای نرخ فریم بالاتر (HFR) بین صحنه‌ها – و گاهی اوقات، درون آن‌ها بود. و در حالی که این رویکرد گاهی اوقات می تواند حواس پرت کننده باشد، فیلم بسیار متقاعد کننده تر از آزمایش های اخیر آنگ لی در فرم است. خواه در قلمروهای زیر آب بچرخید یا در ارتفاعات پرواز کنید، The Way Of Water خیره کننده است، هر محیط جدید مملو از شگفتی های چشم نواز است. 

آواتار به خاطر داستان ساده «رقص با گرگ‌ها» درباره مردی معمولی که پس از تماس با تمدنی اصیل‌تر، جامعه جنگجوی خود را رد می‌کند، مورد انتقاد قرار گرفت، اما فیلم ۲۰۰۹ قدرت اولیه‌ای داشت که در کنار مو-کلاه فک‌آمیز بود. ، ثابت کرد که فریبنده است. متأسفانه، دنباله داستان به اندازه‌ی او و همسرش جذاب نیست و فرزندان جیک (که محور اصلی داستان هستند) روایتی قوی ندارد. (سالدانا، که در آواتار بسیار جذاب است، این بار کمتر کاری برای انجام دادن دارد، اگرچه نیتیری می‌تواند قدرت رزمی خود را در فینال پیشرانه نشان دهد.) دشمنی برادرانه بین نتیام و لواک – هر دو ناوی جوان در تلاش برای برنده شدن خود هستند. تأیید پدر – نسبتاً استاندارد است، و به همین ترتیب نقشه های حیله گر زمینی ها برای پاندورا آنقدرها هم جذاب نیست.

نشان‌دهنده محدودیت‌های فیلمنامه، بازیگران ناهموار هستند، اما ویور به‌ویژه در نقش کری دوست‌داشتنی است، کسی که هرگز مادر تولدش را نمی‌شناخت، اما شیرینی برنده‌ای از خود می‌افزاید. وینسلت، با بازی رونال، همسر باردار رئیس دانا متکاینا، تونواری (کلیف کورتیس)، هرگز فرصتی برای برجسته شدن در میان گروه بزرگ پیدا نمی کند. پویاترین تصویر احتمالاً متعلق به لانگ است که کواریچ او در تعقیب جیک چنان بی امان است که به نیروی طبیعت تبدیل می شود.

اما حتی او تحت الشعاع طبیعت واقعی نمایش داده شده است – یا، بهتر است بگوییم، فکس جذابی که کامرون و جادوگران دیجیتالش در پاندورا ایجاد می کنند، که پر از نهنگ های غول پیکر و دیگر موجودات دریایی تخیلی است، هر قاب با آنقدر حیات وحش ترکیب می شود که چندین بار مشاهده می شود. احتمالاً برای جذب تمام اطلاعات بصری ضروری است. ارائه پر زرق و برق The Way Of Water نمی تواند نفس گیرتر از این باشد – درام در حال رخ دادن در آن جهان همیشه به این استادانه ارائه نمی شود…